Σμύρνη: 93 χρόνια μετά
Επειδή έχουμε χρέος να θυμόμαστε
Έχουν να λένε πως ο χρόνος όλα τα δαμάζει και τα γιατρεύει. Η αρρώστια όμως των Μικρασιατών, αυτή που την κληρονομήσαμε απ’ τους γονείς μας, μας τρώει τα σωθικά και δεν έχει γιατρειά. Ενενήντα χρόνια πέρασαν κι όμως δεν ξεχνάμε. Πατρίδα μας είναι η Μικρά Ασία και μας την έκλεψαν…
Μετά την ήττα των Γερμανών στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, η σύμμαχος της Τουρκία αναγκάζεται κι αυτή να συνθηκολογήσει και υπογράφει το 1917 τη συνθήκη του Μούδρου. Με τη συνθήκη αυτή όφειλε να παραδώσει τον οπλισμό της και να διατηρήσει, για όλη την επικράτειά της 30.000 ένοπλους στρατοχωροφύλακες.
Η Τουρκία δε συμμορφώθηκε και οι νικήτριες δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ ανέλαβαν, οι μεν Άγγλοι να αποκλείσουν τα λιμάνια της Τουρκίας με πολεμικά σκάφη, οι Γάλλοι ανέλαβαν τον έλεγχο των πετρελαίων της Ούρφα, οι Ιταλοί ανέλαβαν τον έλεγχο της νότιας Τουρκίας από Έφεσο μέχρι Αλεξανδρέττα, κι η Ελλάδα την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής της Σμύρνης.
Με το επιταγμένο «ΠΑΤΡΙΣ» κατέφθασε στη Σμύρνη, στις 2 Μαΐου 1919, το 1/38 σύνταγμα ευζώνων, ως προπομπός του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος. Η υποδοχή από Έλληνες και Αρμενίους ήταν θριαμβευτική. Πανηγύριζαν, χόρευαν στους δρόμους, τραγουδούσαν σε μια σημαιοστολισμένη στα γαλανόλευκα Σμύρνη.
Οι εύζωνοι παρελαύνουν και ξαφνικά ακούγονται τουφεκιές. Ο σημαιοφόρος εύζωνας σωριάζεται νεκρός από τούρκικα βόλια. Προκαλείται πανικός. Ο λοχαγός Νικολάου αρπάζει τη σημαία και δίνει διαταγή να προχωρήσουν και να αμυνθούν. Οι Τούρκοι χτυπούν στο ψαχνό, αδιακρίτως αν τα θύματά τους είναι στρατιώτες οι άμαχοι, μα οι Έλληνες εύζωνοι δεν πτοούνται. Εκμηδενίζουν την αντίσταση των Τούρκων και η Σμύρνη απελευθερώνεται.
Οι ελληνικές δυνάμεις θα προελάσουν μέχρι το Αϊδίνι, την Προύσα και τα Μουδανιά και θα δημιουργηθεί ένας καθαρά ελληνικός θύλακας γύρω από τη Σμύρνη. Έγιναν οι εκλογές του 1921, ο Βενιζέλος τις έχασε κι οι βασιλικοί που τις κέρδισαν, δεν άκουσαν τις προτροπές των συμμάχων να μην επεκτείνουν τον θύλακα, θέλησαν κι αυτοί να δοξαστούν, όπως είπαν, και έφτασαν μέχρι τον Σαγγάριο, για να ακολουθήσει η συντριβή.
Οι άτακτοι Τσέτες του Κεμάλ, εξοπλισμένοι από Ρώσους, Γάλλους και Ιταλούς, παίρνουν το πάνω χέρι και οδηγούν τον ελληνικό στρατό σε υποχώρηση, συμπαρασύροντας και τους ελληνικούς πληθυσμούς των περιοχών. Τα παράλια γέμισαν από απελπισμένα γυναικόπαιδα Στις 30 Αυγούστου 1922 οι Τούρκοι πυρπολούν την αρμενική συνοικία της Σμύρνης και αλλόφρονες οι ελληνικοί πληθυσμοί προσπαθούσαν, με κάθε τρόπο, να περάσουν στα ελληνικά νησιά.
Μαίνονταν η πυρκαγιά όταν ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος παραδίνονταν από τον βαλή της Σμύρνης Νουρεντίν πασά στον όχλο που τον ανασκολόπισε. Κατά τον μεγαλύτερο εγκληματία κατά της ανθρωπότητας, και εθνικό ήρωα των Τούρκων, Κεμάλ, έπρεπε να εξαφανιστεί κάθε ίχνος ελληνικό απ’ τη Μικρά Ασία. Τούτο τελικά συντελέστηκε αφού πρώτα σκότωσαν, βασάνισαν, ατίμασαν κι εξευτέλισαν αδύναμους να αντισταθούν. Τελικά κατόρθωσαν 800.000 να περάσουν κυρίως στη Μυτιλήνη, Χίο και Σάμο, ενώ άλλοι τόσοι έμειναν πίσω για να θανατωθούν ή να τουρκέψουν.
ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΤΟ 1453. ΧΑΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
Τούτος, ο τελευταίος διωγμός, ήταν ο τρίτος κατά σειρά μέσα σε λιγότερα από 10 χρόνια. Προηγήθηκαν οι διωγμοί του 1914-16 και 1917 κατά τους οποίους οι μεν άντρες οδηγήθηκαν στα «αμελέ ταμπουρού» τα περίφημα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, στα οποία οι περισσότεροι πέθαναν από τα κακουχίες, τα δε γυναικόπαιδα στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, σε περιοχές με αμιγή τούρκικο πληθυσμό και σε ποσοστό όχι μεγαλύτερο του 10%, με προφανή σκοπό να τους εξαναγκάσουν σε εκτουρκισμό.
Ακολούθησαν, μετά τον Μάιο του 1919 οι δηλώσεις, οι εκτελέσεις, οι βασανισμοί ανήλικων κοριτσιών και γυναικών απ’ τους αντάρτες του Κεμάλ στις περιοχές που δεν ήλεγχε ο ελληνικός στρατός και φτάσαμε στον Σεπτέμβρη του 1922, στον μεγάλο διωγμό, στη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνισμού από της υπάρξεως του, στη γενοκτονία της Μικράς Ασίας. Το Βυζάντιο δεν έπεσε το 1453 με την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Χάθηκε με το ξερίζωμα του ελληνισμού της Μικρασίας.
Πολλοί είναι εκείνοι που λένε πως όλα τούτα πρέπει να τα ξεχάσουμε και να κοιτάξουμε προς το μέλλον. Τούτο όμως δεν εξαρτάται οπό εμάς. Εξαρτάται κυρίως από εκείνους που δεν αφήνουν ευκαιρία για να καλλιεργήσουν το μίσος και τη διχόνοια.
Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο ενός διακεκριμένου τούρκου συγγραφέα, που τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο λογοτεχνίας της χώρας του και πραγματικά αγανάκτησα. Αυτός, που παράλληλα είναι και ακαδημαϊκός και υποτίθεται ότι διαθέτει γνώσεις, ανέφερε τις εκδοχές της οίκησης της Κωνσταντινούπολης. Γράφει λοιπόν πως την πόλη την έχτισε …ο βασιλιάς Σολομώντας, ο Αλέξανδρος ο Δικέρατος που οι Φράγκοι τον αποκαλούν Μέγα, και κατέληγε πως ο πραγματικός κτήτορας της, αυτός που έφτιαξε τα τείχη, τους δρόμους, τα στάδια και τους ναούς ήταν κάποιος …Γιάγκο μπιν Μαντιάν.
Ούτε τους Μεγαρείς ανέφερε ο άσχετος αυτός πανεπιστημιακός, ούτε τον Κωνσταντίνο Χλωρό που αυτός έχτισε από την αρχή το Βυζάντιο και το μετονόμασε Κωνσταντινούπολη. Είναι φανερό πως ο άνθρωπος βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία και δεν είναι ο μοναδικός. Φανερό είναι πως Ελλάδα κι Ελληνισμός είναι δυο έννοιες που οι Τούρκοι ιθύνοντες προσπαθούν να τις εξαφανίσουν από το λεξιλόγιό τους.
Σε πείσμα όλων αυτών, εμείς οι Μικρασιάτες, έχουμε χρέος να θυμόμαστε. Αν ξεχάσεις την ιστορία σου, αν δεν παραδειγματιστείς από τα λάθη σου, τα ίδια περιστατικά θα ξαναχτυπήσουν την πόρτα σου και τότε το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ
Πηγή: http://www.vimatisko.gr/?page=news&records=details&_p.id=3580 (16-09-2012)
